خلاصه کتاب تهران در بعد از ظهر ( نویسنده مصطفی مستور )

مجموعه داستان «تهران در بعدازظهر» اثر مصطفی مستور، کاوشی عمیق در لایه های پنهان روابط انسانی، تنهایی و جستجوی معنا در جهان معاصر است. این کتاب با روایتی گیرا، خواننده را به درک پیچیدگی های ذهنی شخصیت ها و دغدغه های فلسفی نویسنده دعوت می کند. خواننده ای که گام در جهان این مجموعه می نهد، خود را در میان انسان هایی می یابد که هر یک به نوعی با تعلیق، فراق و جستجوی حقیقت دست و پنجه نرم می کنند.

وقتی صحبت از ادبیات داستانی معاصر ایران می شود، نام مصطفی مستور همواره درخشش خاصی دارد. آثار او نه تنها به دلیل زبان ساده و روانشان مورد استقبال عموم قرار گرفته اند، بلکه به واسطه عمق فلسفی و پرداخت هنرمندانه شان، همواره در کانون توجه منتقدان و پژوهشگران ادبی نیز بوده اند. در میان مجموعه های داستانی این نویسنده، «تهران در بعدازظهر» جایگاهی ویژه و قابل تأمل دارد. این اثر نه تنها یک مجموعه داستان معمولی، بلکه پرتره ای هنرمندانه از انسان معاصر است که در پیچ وخم های زندگی شهری، با چالش های وجودی خود مواجه می شود.

«تهران در بعدازظهر» یک نقاشی کلماتی است که با رنگ های تعلیق، تنهایی، عشق های ناتمام و روابط گسسته انسانی به تصویر کشیده شده است. ورود به این جهان، نیازمند ذهنی پذیرا برای کاوش در لایه های پنهان حقیقت است. هر داستان، دریچه ای نو به سوی یکی از ابعاد این پرتره گشوده و خواننده را دعوت می کند تا لحظاتی را در فضای خاص آن به سر برد. فضایی که گاه تلخ و گزنده است، گاهی نیز بارقه هایی از امید و انسانیت را به نمایش می گذارد.

مروری بر داستان های اصلی مجموعه: نگاهی به روایت ها

مصطفی مستور در «تهران در بعدازظهر» با سبکی خاص، روایت هایی را به هم می تند که گرچه ظاهراً مستقل به نظر می رسند، اما در عمق، رشته های نامرئی آن ها را به یکدیگر پیوند می دهد. این کتاب به صورت اپیزودیک نوشته شده است؛ یعنی هر داستان به مثابه یک برش از زندگی است که در نهایت، تمامی برش ها تصویری کلی از مضامین مورد نظر نویسنده را شکل می دهند. این ساختار سیال و اپیزودیک، یادآور کاریزی است که آب زندگی را از چشمه های مختلف به سمت یک مقصد نامعلوم هدایت می کند، یا فیلمی که از اپیزودهای گوناگون ساخته شده و در میانه آن ها، ناگاه شخصیت هایی از اپیزودهای پیشین دوباره ظاهر می شوند و ردپایشان در داستان های بعدی نیز احساس می شود. این یک نوع واریاسیون تکنیکی است که بر مضامین مشترک و محدود در آثار نویسنده اتفاق می افتد، شبیه بازخوانی های چندباره یک متن مهم که در هر بار، نویسنده در پی آشکارسازی وجهی دیگر از یک مسئله است.

داستان تهران در بعدازظهر

نام کتاب از یکی از داستان های همین مجموعه برگرفته شده است. داستان تهران در بعدازظهر به راستی فضای نامعلوم و حس تعلیق عمیقی را به خواننده منتقل می کند. در این روایت، خواننده با پسر و زنی مواجه می شود که نگاه ها در میان کلمات سرخ کاغذ و دست های رؤیایی گم می شود. این لحظه، نمادی از غرق شدن در جزئیات زندگی و ناتوانی در بلند کردن سر و دیدن افق وسیع تر است. آنقدر که نگاه به کلمات سرخ بر روی کاغذ دوخته می شود تا گویی موجی از آب تمامی این کلمات را با خود می برد. این تعلیق و سرگردانی، نشان دهنده برشی از زمان است که نه روشنایی روز بر شهر مرموز و پیچیده تهران نور افکنده و نه تاریکی مطلق شب بر دهشت های آن افزوده است. شخصیت ها در انتظار سپیده دمی دور از دسترس باقی می مانند؛ این یعنی «تعلیق»، یعنی آویزان ماندن بر سر خیلی چیزها. خیلی چیزها.

داستان چند روایت معتبر درباره دوزخ

در داستان چند روایت معتبر درباره دوزخ، مستور با جسارتی مثال زدنی به مضمونی بحث برانگیز می پردازد. این داستان با یک مونولوگ به یادماندنی از زبان شخصیت اصلی، خواننده را به اعماق ذهن او می برد و با چالش های وجودی اش آشنا می سازد. در این روایت، نویسنده با بیانی شجاعانه، پرده از نگاه شخصیت به مقوله دوزخ و تجربیات تلخش برمی دارد.

«پوران می گه وقتی یکی می آد و کارش رو می کنه و می ره انگار یه پله ما رو فشار می ده پایین. می گه ممکنه اون پایین جای خوبی هم باشه، اما هر چی باشه پایینه. می گه حس می کنی یه نفر شونه هات رو گرفته و با فشار داره تو رو هل می ده پایین. تو پول. تو لجن. تو خوشبختی. تو بدبختی. تو غصه. تو لذت. چه می دونم. وقتی پوران این حرف رو زد سودی گفت پس لابد من تا حالا صد و چهل و سه پله رفته م پایین. این رو که گفت همه زدیم زیر خنده. اکبیری آمارشون رو داشت.»

این نقل قول، نمونه ای بارز از عمق روانشناختی و اجتماعی داستان است که خواننده را به تأمل وا می دارد. حس سقوطی که شخصیت ها تجربه می کنند، فراتر از یک سقوط فیزیکی است و به معنای زوال روح و ارزش ها در دنیای مدرن اشاره دارد.

داستان هیاهو در شیب بعد از ظهر

داستان هیاهو در شیب بعد از ظهر خواننده را در بطن جدالی درونی میان الیاس و جمع دوستانش (شهرام، فری، پریسا، فریدون و یاسمن) قرار می دهد. این داستان که ذاتاً بر مبنای طرح موقعیت است و ساختار روایی آن بر پایه دیالوگ بنا شده، اطلاعات کاملی را برای معرفی درونیات و احوالات شخصیت ها با کوتاه ترین دیالوگ ها بیان می کند. تم اصلی داستان همین جدال درونی است که کاراکترهای مستور به آن دچارند. آن ها در هر سطحی که باشند – یک پزشک متخصص یا یک نوجوان عاشق – از یک تنهایی ازلی و ابدی برخوردارند که همین خصوصیت اغلب به تمایز و جلا بخشیدن آن ها از دیگر آدم های اجتماع می شود. جدا ماندن و غرابت الیاس با جمع دوستان نزدیکش در سکوت ها و رفتارهای خاص او مشهود است. اوج این رفتارها را می توان در باز کردن در دوربین عکاسی و نور دادن به تمامی نگاتیوهای اکسپوز شده اش دید؛ این عملی نمادین از ویران کردن واقعیت به خاطر دست یافتن به حقیقتی بزرگ تر و ژرف تر است. انسجام روایی داستان و نمایش موفق ارتباط ها از نکات قابل تأمل این اثر است.

داستان چند مساله ساده

در داستان چند مساله ساده، مصطفی مستور با پیروی از الگویی دقیق، به طرح ده برش از موقعیت های اجتماعی می پردازد که در حال فروپاشی و اضمحلال هستند. آنچه این داستان بسیار متفاوت را به توفیق رسانده، تزریق فردیت در میان هیاهوی داستانی است. خواننده با شخصیت هایی روبه رو می شود که هر یک به طرزی خاص با رنج ها و درونیات خود دست و پنجه نرم می کنند:

• نرگس بانو: پیرزنی که به قصد بهتر شدن دنیا هر روز بی وقفه ذکر می گوید.
• ناصر: مرد عاشقی که برای رسیدن به عشقش رقیب عشقی را کشته و احساس عذاب وجدان دارد.
• قدسی: زنی که به طرز وحشیانه ای در زندگی زناشویی آسیب می بیند.

در همه این برش ها، موقعیت های خاص داستانی با پیرنگ هایی ظریف که عمدتاً شخصیت داستانی را در مقابل چندراهی های بغرنج قرار می دهد، به چشم می خورد. نویسنده می کوشد با شریک ساختن خواننده در نتیجه گیری داستان ها، به یک فاصله گذاری ظریف دست یابد. همه این ویژگی ها کافی است تا آخرین داستان این مجموعه را داستانی متفاوت در زبان و ساختار قلمداد کنیم که بیش از هر چیز، فردیت موجز در کاراکترها موجب این توفیق شده است.

نکته ای مهم: در این مرور، تلاش شده تا ایده های اصلی و فضای حاکم بر داستان ها به گونه ای معرفی شوند که هیجان کشف و خوانش کامل اثر برای مخاطب حفظ شود و جزئیات داستانی به طور کامل لو نروند.

مضامین و لایه های فکری پنهان در تهران در بعدازظهر

مصطفی مستور نه تنها داستان گویی چیره دست است، بلکه در آثارش همواره دغدغه های فلسفی و اجتماعی عمیقی را به تصویر می کشد. «تهران در بعدازظهر» نیز از این قاعده مستثنی نیست و سرشار از مضامین تأمل برانگیز است که خواننده را به چالش می کشد.

روابط انسانی در بستر ازهم گسیختگی

تم اصلی این مجموعه، روابط انسانی است؛ اما نه هر نوع رابطه ای، بلکه آن دسته از روابطی که در پیچیده ترین و سخت ترین شیب زندگی – یعنی عشق – تبلوری دوباره می یابند. مستور به شکلی هنرمندانه، گسست ها و انقطاع های موجود در روابط را به نمایش می گذارد. در داستان های او، خواننده شاهد از هم پاشیدن ارتباطات، تنهایی مفرط و پوچی هایی است که در جهان مدرن گریبان گیر انسان شده اند. این نگاه تا حدود زیادی فلسفه عشق لاکانی را یادآور می شود؛ اینکه عشق، دادن آن چیزی است که نداری، به آن کس که آن چیز نداشته را نمی خواهد. این جمله، نگاهی عمیق به ماهیت شکننده و اغلب یک طرفه عشق در دنیای امروز دارد و نشان می دهد که چگونه انسان ها در تلاش برای پر کردن خلأهای وجودی خود، در روابط انسانی به دنبال چیزی می گردند که خود نیز قادر به ارائه آن نیستند.

تنهایی و بیگانگی: دردی ازلی-ابدی

یکی از دردهای ملموس و تکرارشونده در آثار مستور، و به ویژه در «تهران در بعدازظهر»، حس تنهایی عمیق است. شخصیت های داستان، فارغ از موقعیت اجتماعی یا خانوادگی شان، با این درد ازلی-ابدی دست وپنجه نرم می کنند. این تنهایی، نه فقط فقدان حضور دیگری، بلکه نوعی بیگانگی با خود و جهان اطراف است. خواننده در صفحات این کتاب، دردهای پنهان شخصیت ها را احساس می کند و می فهمد که چگونه حتی در میان جمع، انسان می تواند به عمیق ترین شکل تنها باشد.

بی ثباتی و آشفتگی روحی در عصر حاضر

مضامین داستان های این مجموعه بار دیگر – همچون آثار قبلی مستور – بر بی ثباتی و شلختگی روحی آدم های زندگی معاصر پهلو می زند. در دنیای پرشتاب امروز، انسان ها به سرعت تغییر می کنند، اما اغلب این تغییرات را به یکدیگر نمی گویند یا فراموش می کنند.

«آدم ها عوض می شوند و از یاد می برند که این را به دیگران بگویند.»

این جمله، نمادی از چالش های روحی و اخلاقی انسان معاصر است که در آن، صداقت و ثبات در روابط، جای خود را به ابهام و تغییرات ناگهانی داده است. این آشفتگی درونی، در تصمیمات و رفتارهای شخصیت ها منعکس می شود و تصویری واقع گرایانه از جامعه امروز ارائه می دهد.

حضور محوری و نمادین زن

شاید بتوان گفت «تهران در بعدازظهر» یک کتاب کاملاً زنانه است. نه فقط به این دلیل که سهم زنان در قصه های مستور از مردان بیشتر است، بلکه به واسطه حضور بلامنازع و عمیق زن در تمامی لایه های داستانی. این حضور اغلب در سایه لذت های جسمانی و حضور فیزیکی به نقد کشیده شده و در جاهایی نیز سویه ای فلسفی و نمادین به خود گرفته است.

• فرشته خیس در باران: این ایماژ ظریف و شکننده را که در بخشی از داستان «هیاهو در شیب بعد از ظهر» می خوانیم، می توان شمایلی از تمامی داستان های این مجموعه دانست. خواب ناواضح الیاس درباره فرشته ای که زیر باران شدیدی حسابی خیس شده و همین طور که بال می زد سعی می کرد در خواب چیزی به الیاس بگوید، آکنده از عناصری است که بر دغدغه های همیشگی و آشنای مستور در کتاب هایش صحه می گذارد: خواب ناواضح (تردید در هویت حقیقی زن)، فرشته ای (تقدس زنان در نگاه نویسنده) و خیس شدن زیر باران (ناتوانی زنان در پیوستن به روح قدسی خود). این ها همه دغدغه هایی است که مصطفی مستور در پیرنگ داستان هایش به وضوح به آن پرداخته است.
• طراحی فضا در خدمت بیان شخصیت زنانه: جملاتی مانند «نور کم رنگی افتاده بود روی تختخواب زنی که انگار سال ها پیش مرده بود» یا صحنه پردازی های دقیقی چون «اولین بار سوفیا را در شلوغی مترو دیدم. لابه لای جمعیت کسل بعد از ظهر که با تکان های قطار مثل آدم های مست و گیج کج و راست می شدند» نشان می دهند که چگونه فضا و دکوپاژ در خدمت تأکید بر شخصیت زنانه و نور تاباندن به او در میان هیاهوی کسل کننده شهر قرار گرفته است.
• نقش زنان در گره های داستانی: در اغلب طرح های ده گانه داستان «چند مساله ساده»، حضور زن به صورت مستقیم باعث ایجاد ناپایداری اولیه در داستان و گره های متوالی شده که بخش مهمی از تعلیق و اضطراب حاکم بر این داستان است.

و در نهایت، کتاب در پیشانی اش نام یک زن را بر خود دارد و به وزش شور و معنا، فوران مهر و معصومیت تقدیم شده است. این تقدیم، گواهی بر اهمیت و جایگاه محوری زنان در جهان بینی مستور در این مجموعه است.

جستجوی حقیقت در پس واقعیت های ظاهری

یکی دیگر از مضامین پنهان در این مجموعه، تلاش شخصیت ها برای دست یافتن به حقیقتی بزرگ تر در پس واقعیت های ظاهری و اغلب فریبنده است. مثال ویران کردن نگاتیوها توسط الیاس در داستان «هیاهو در شیب بعد از ظهر»، نمادی قوی از این تلاش است. او با نور دادن به عکس ها، واقعیت های ثبت شده را از بین می برد تا شاید در این ویرانی، به حقیقتی عمیق تر و ژرف تر دست یابد. این نمادگرایی، خواننده را به تأمل در معنای حقیقت و چگونگی دسترسی به آن در دنیایی پر از ظواهر دعوت می کند.

ویژگی های سبک شناختی و قلم مصطفی مستور در این مجموعه

شناخت قلم مصطفی مستور و ویژگی های سبک شناختی او، کلید درک عمیق تر «تهران در بعدازظهر» است. مستور با ابزار زبان، جهان های داستانی خلق می کند که هم ساده و هم عمیق هستند و همین ویژگی است که او را از بسیاری از هم عصرانش متمایز می سازد.

سادگی در عین عمق

قلم مصطفی مستور در عین سادگی، به شدت جذاب است. او از واژگان و ساختارهای پیچیده پرهیز می کند، اما همین سادگی، بستر را برای طرح مضامین عمیق فلسفی، اجتماعی و روان شناختی فراهم می آورد. این ویژگی باعث می شود که کتاب همچون یک میان وعده سبک بین روند کتاب خوانی، برای خواننده لذت بخش باشد، اما در عین حال او را به فکر فرو برد. این سادگی به هیچ وجه به معنای سطحی بودن نیست، بلکه نشان دهنده تبحر نویسنده در بیان مفاهیم سنگین با زبانی دسترس پذیر است.

ایجاز، ضرباهنگ سریع و روایت های یک وجهی

ویژگی های داستان کوتاه مستور در این مجموعه به وضوح به چشم می آید: ایجاز، ضرباهنگ سریع و روایت های یک وجهی. نویسنده با کمترین کلمات، بیشترین مفهوم را منتقل می کند و خواننده را به سرعت درگیر فضای داستان می سازد. جملات کوتاه، پاراگراف های مختصر و دیالوگ های پرمعنا، به این ضرباهنگ سریع کمک شایانی می کنند. این سبک، خواننده را به دنیای داستان ها پرتاب می کند و اجازه نمی دهد که ذهن او از خط اصلی روایت دور شود.

انسجام روایی و پرهیز از تکثر شخصیت

در «تهران در بعدازظهر»، مستور به دستاوردهای قابل توجهی در زمینه انسجام روایی و پرهیز از تکثر کاراکتر دست یافته است. برخلاف برخی آثار قبلی اش، در این مجموعه، تمرکز بر روی شخصیت های معدود و پرداخت عمیق تر به درونیات آن هاست. این رویکرد، به خواننده اجازه می دهد تا با شخصیت ها ارتباط عمیق تری برقرار کند و مسیر تحول یا رکود آن ها را بهتر درک کند. این انسجام، در نهایت به یکپارچگی کلی اثر و تأثیرگذاری بیشتر آن منجر شده است.

ساختار سیال و اپیزودیک

همان طور که پیش تر نیز اشاره شد، ساختار کتاب سیال و اپیزودیک است. این رویکرد به مصطفی مستور امکان می دهد تا یک مضمون واحد را از ابعاد مختلف مورد بازخوانی قرار دهد. داستان ها گرچه به ظاهر مجزا هستند، اما مانند قطعات یک پازل بزرگ، در کنار هم تصویری کامل از جهان بینی نویسنده را ارائه می دهند. این سبک، به خواننده تجربه ای منحصر به فرد از غرق شدن در دنیای داستانی می دهد که هر لحظه می تواند او را با ارتباطات پنهان و معنایی نو آشنا سازد.

اهمیت دیالوگ و مونولوگ در شخصیت پردازی

گفت وگوها و تک گویی ها (مونولوگ ها) در آثار مستور، به ویژه در این مجموعه، نقش محوری در آشکار ساختن درونیات شخصیت ها ایفا می کنند. نویسنده از طریق دیالوگ های کوتاه و پرمعنا، و همچنین مونولوگ های درونی، خواننده را به اعماق ذهن شخصیت ها می برد و به او اجازه می دهد تا از افکار، احساسات و دغدغه های آن ها باخبر شود. این تکنیک، به شخصیت ها فردیت می بخشد و آن ها را از کاراکترهای صرفاً داستانی فراتر می برد و به انسان هایی ملموس و قابل درک تبدیل می کند.

طراحی جلد کتاب

طراحی جلد کتاب نیز بیان گرافیکی هوشمندانه ای از مضامین درونی آن است. با حداقل المان های گرافیکی و در ساختاری مینیمالیستی و جزءنگر، جلد سعی در تبیین مهم ترین نکته کتاب دارد: تعلیق، تنهایی و روابط انسانی. این هماهنگی بین محتوا و فرم، نشان از دقت و ظرافت مصطفی مستور و تیم طراحی دارد که تجربه ای کامل و یکپارچه را به خواننده ارائه می دهد.

نقاط قوت و دستاوردهای تهران در بعدازظهر

مجموعه داستان «تهران در بعدازظهر» نه تنها در کارنامه ادبی مصطفی مستور نقطه عطفی محسوب می شود، بلکه دستاوردهای چشمگیری در ادبیات داستانی معاصر ایران به شمار می آید. این کتاب توانسته است از چالش ها و نقدهای پیشین عبور کرده و خود را به عنوان اثری تأثیرگذار معرفی کند.

غلبه محتوا بر تکنیک: پاسخی به نقدها

در سال های اخیر، برخی منتقدان به آثار مصطفی مستور نقدهایی وارد کرده بودند که عمدتاً بر «چربش محتوا و پیام داستانی بر تکنیک و زبان» تأکید داشتند. اما «تهران در بعدازظهر» تا حد زیادی این نقد را کنار می زند. در این مجموعه، نه تنها محتوا از عمق و غنای لازم برخوردار است، بلکه تکنیک های روایی و زبان پردازی مستور نیز به بلوغ چشمگیری رسیده اند. این هماهنگی بین محتوا و فرم، اثری را پدید آورده که هم از نظر فکری ارزشمند است و هم از لحاظ ادبی ساختار محکمی دارد. خواننده در این کتاب، نه با پیامی شعارگونه، بلکه با تجربه ای داستانی مواجه می شود که پیام ها به صورت طبیعی و از دل روایت ها برمی آیند.

جذب مخاطب گسترده

یکی از بزرگ ترین دستاوردهای «تهران در بعدازظهر»، قابلیت آن برای جذب طیف وسیعی از خوانندگان است. از نوجوانانی که به تازگی به دنیای ادبیات جدی پا می گذارند تا منتقدان و پژوهشگران ادبی که به دنبال تحلیل های عمیق تر هستند، همگی می توانند با این کتاب ارتباط برقرار کنند. قلم ساده و در عین حال عمیق مستور، فضایی را ایجاد می کند که هر خواننده ای، با هر سطحی از دانش ادبی، می تواند از آن لذت ببرد و نکته ای بیاموزد. این گستره مخاطب، نشان دهنده جهانی بودن مضامین و جذابیت سبک نویسنده است.

تفاوت اساسی با آثار متأخر نویسنده

«تهران در بعدازظهر» تفاوت های اساسی با آثار متأخر این نویسنده ایرانی دارد. این تفاوت ها که عمدتاً در سه مقوله ساختار، زبان و لحن صورت گرفته اند، می توانند به عنوان یک «ویژگی» و «دستاورد» در آثار نویسنده قلمداد شوند. این ویژگی ها که فقدان آن ها در سطوح مختلف در آثار قبلی نویسنده، گاه متن داستانی را از تکوین دور کرده بود، در این مجموعه به وضوح دیده می شود. انسجام روایی، پرهیز از تکثر کاراکتر و تزریق فردیت در شخصیت ها، مصادیق بارز این دستاوردها هستند که به مستور اجازه داده اند تا روایت هایی پخته تر و تأثیرگذارتر ارائه دهد.

تأثیرگذاری عمیق از طریق زبانی ساده و ملموس

نقطه قوت نهایی این مجموعه، تأثیرگذاری عمیق آن بر خواننده است که از طریق زبانی ساده و ملموس صورت می گیرد. مصطفی مستور با انتخاب واژگان دقیق و ساختار جملات روان، بدون آنکه نیازی به کلمات پرطمطراق داشته باشد، عمیق ترین احساسات و پیچیده ترین افکار را منتقل می کند. این سادگی، باعث می شود که خواننده به راحتی با شخصیت ها همذات پنداری کند و مفاهیم فلسفی و اجتماعی را در بطن داستان ها بیابد. این یک قدرت نویسندگی است که کمتر نویسنده ای به آن دست می یابد؛ توانایی گفتن حرف های بزرگ با زبانی کوچک اما پرنفوذ.

نتیجه گیری: چرا تهران در بعدازظهر خواندنی است؟

«تهران در بعدازظهر» اثر مصطفی مستور، فراتر از یک مجموعه داستان ساده، یک تجربه ادبی عمیق و تأمل برانگیز است. این کتاب با ورود به جهان پر از تعلیق، تنهایی، عشق های ناتمام و روابط گسسته انسانی، خواننده را به سفری درونی دعوت می کند. از لحظه ای که قدم در کوچه پس کوچه های روایت های مستور می گذاریم، خود را در میان انسان هایی می یابیم که هر یک به نوعی با چالش های وجودی خود دست و پنجه نرم می کنند.

این مجموعه نه تنها به دلیل زبان ساده و روانش که به دلنشینی آن می افزاید، بلکه به واسطه عمق فلسفی و پرداخت هنرمندانه شخصیت هایش، به عنوان یکی از آثار ماندگار در ادبیات داستانی معاصر ایران شناخته می شود. مستور در این کتاب، با بهره گیری از سبکی خاص و اپیزودیک، توانسته مضامین مشترکی چون تنهایی، جستجوی حقیقت، و پیچیدگی روابط انسانی را از ابعاد مختلف بازخوانی کند و تجربه ای سیال و جادویی را برای خواننده رقم زند.

«تهران در بعدازظهر» در کارنامه مصطفی مستور، نقطه عطفی مهم به شمار می رود. این مجموعه نشان دهنده بلوغ قلم نویسنده است و از بسیاری جهات توانسته است به نقدهایی که در گذشته به آثار او وارد می شد، پاسخی درخور دهد. این کتاب به دلیل گستره مخاطب پذیری اش، از نوجوانان علاقه مند به ادبیات گرفته تا منتقدان و پژوهشگران، برای همه خواندنی است. اگر به دنبال اثری هستید که در عین سادگی، شما را به فکر فرو ببرد و لایه های پنهان وجود انسان و جامعه را به تصویر کشد، «تهران در بعدازظهر» انتخابی بی نظیر خواهد بود.

آیا آماده اید تا خود را در این بعدازظهر معلق بیابید و با درونیات شخصیت هایی آشنا شوید که شاید بازتابی از دردهای پنهان خود شما باشند؟