خلاصه کتاب بی پایانی ( نویسنده بلقیس سلیمانی )

رمان «بی پایانی» بلقیس سلیمانی، حکایت رویای یک زوج برای ساخت اقامتگاهی بوم گردی در روستایی کهن و رازآلود است؛ رویایی که در هزارتوی بوروکراسی و سنت های ریشه دار محلی، به کابوسی بی انتها بدل می شود. این کتاب، سفری عمیق به دل مبارزه فرد با سیستم و تقابل آرزوها با واقعیت های تلخ جامعه ایرانی است.

تجربه خواندن رمان «بی پایانی»، اثری پرکشش از بلقیس سلیمانی، مخاطب را به تأملی عمیق در باب آرزوهای انسانی، موانع پیش رو و چگونگی استحاله یک آرمان شیرین به یک معمای تلخ و جانکاه وامی دارد. بلقیس سلیمانی، نامی آشنا در ادبیات معاصر ایران است که آثارش با نگاهی ژرف به دغدغه های زنانه، اقلیم گرایی و نقدی هوشمندانه بر مسائل اجتماعی و سیاسی همراه است. در این رمان، او بار دیگر توانایی خود را در خلق روایتی زنده و توصیفی به نمایش می گذارد؛ روایتی که خواننده را قدم به قدم با پریوش و بهمن، شخصیت های اصلی داستان، همراه می سازد تا خود نیز شاهد تبدیل یک رویای بزرگ به مواجهه ای بی پایان با واقعیت های گریزناپذیر باشد. این مقاله کوششی است برای گشودن لایه های این رمان و سفر به عمق داستان، شخصیت ها و مضامین کلیدی آن، تا شاید درکی روشن تر از چرایی اهمیت این اثر به دست آید.

بلقیس سلیمانی: روایتگر دغدغه های عمیق از کرمان تا جهان زنانه

بلقیس سلیمانی، نویسنده و پژوهشگری که نامش با ادبیات اقلیمی ایران پیوند خورده، در سال ۱۳۴۲ در کرمان چشم به جهان گشود. این جغرافیای خاص، نقشی اساسی در شکل گیری جهان بینی و سبک نگارش او ایفا کرده است. گذراندن سال های کودکی و نوجوانی در این منطقه، رمان هایش را با رنگ و بویی از زادگاهش آمیخته و او را به نویسنده ای اقلیم گرا بدل ساخته است. تحصیلات او در رشته فلسفه در دانشگاه تهران، بُعدی عمیق و فکری به آثارش بخشیده، به گونه ای که دغدغه های وجودی و درون گرایانه در روایت هایش نفوذ کرده و آنها را غنی تر ساخته است. سلیمانی، نویسندگی را نه صرفاً یک تفنن، بلکه حرفه تمام وقت خود می داند و با جدیت و تعهد به آن می پردازد.

ویژگی های سبکی بلقیس سلیمانی

سبک بلقیس سلیمانی، ویژگی های منحصربه فردی دارد که او را از دیگر نویسندگان متمایز می کند:

• تأکید بر اقلیم گرایی: تأثیر عمیق زادگاهش، کرمان، بر آثارش غیرقابل انکار است. او با جزئی نگری و زبانی توصیفی، آداب و رسوم، مناظر و حتی گویش محلی کرمان را در داستان هایش بازتاب می دهد. این توجه به اقلیم، نه تنها فضاسازی می کند، بلکه خود به عنصری از هویت شخصیت ها تبدیل می شود.
• روایت زنانه و محوریت دغدغه های زنان: در بخش بزرگی از رمان های سلیمانی، زنان شخصیت های محوری هستند و داستان ها حول دغدغه ها، چالش های درونی و بیرونی زندگی آنها شکل می گیرد. او با صداقتی بی پرده، به مسائلی چون هویت، جایگاه زن در جامعه، روابط انسانی و مبارزات درونی آنها می پردازد.
• نگاه انتقادی و عمیق به مسائل اجتماعی و سیاسی: سلیمانی در آثار خود، به نقد ساختارهای ناکارآمد اجتماعی، بوروکراسی، سنت های دست وپاگیر و پیامدهای تاریخی و سیاسی بر زندگی افراد می پردازد. او با نگاهی تیزبین، زوایای پنهان جامعه را آشکار می سازد.
• عنصر پژوهش و نقد در کنار داستان نویسی: بلقیس سلیمانی نه تنها یک داستان نویس، بلکه پژوهشگری صاحب نظر است. این ویژگی سبب شده تا آثارش از عمق فکری بیشتری برخوردار باشند و لایه هایی از تحلیل و واکاوی را در خود جای دهند.

نگاهی به سایر آثار برجسته بلقیس سلیمانی

بلقیس سلیمانی با کارنامه پربار خود، آثار متعددی را به جامعه ادبی ایران عرضه کرده است. از میان داستان های منتشرشده از او می توان به عناوین زیر اشاره کرد که هر یک به نوعی بازتاب دهنده ویژگی های سبکی و دغدغه های او هستند:

• «از گورانی ها می ترسم»: رمانی که به سرعت مورد توجه قرار گرفت و جوایزی را نیز از آن خود کرد.
• «پسری که مرا دوست داشت»: اثری با محوریت روابط انسانی و پیچیدگی های آن.
• «به هادس خوش آمدید»: کاوشی در مفاهیم اسطوره ای و روان شناختی.
• «سگ سالی»: رمانی با نگاهی متفاوت به زندگی و زمانه.
• «بازی عروس و داماد»: اولین مجموعه داستان کوتاه او که در سال ۱۳۷۸ منتشر شد.
• «شب طاهره»: اثری دیگر در کارنامه پربار او.
• «بازی آخر بانو»: رمانی که به دغدغه های زنان می پردازد.

داستان بی پایانی: روایت جزئیات از رویایی شیرین تا معمای تلخ

رمان «بی پایانی» خواننده را به سفری پرفرازونشیب می برد؛ سفری که از رویایی شیرین در دل روستایی کهن آغاز می شود و به هزارتویی از مشکلات بوروکراتیک و معمایی ناپیدا ختم می گردد. این داستان، انعکاسی از رویارویی انسان با سیستم هایی است که گاه اراده فردی را به بن بست می کشانند.

آغاز رویای شیرین: بوم گردی در لنجان

همه چیز با یک آرزوی مشترک میان پریوش و بهمن، یک زوج میانسال و بازنشسته، شروع می شود. پریوش، معلم بازنشسته ای با روحیه ای پرشور و بهمن، مهندس بازنشسته ای از تباری خان زاده، سودای زندگی آرام در روستای لنجان را در سر می پرورانند. لنجان، زادگاه بهمن، روستایی است با عمارتی موروثی به نام کوشک که از اجداد بهمن، خان های لنجان، به او رسیده است. رویای آنها این است که این عمارت تاریخی را به یک اقامتگاه بوم گردی تبدیل کنند؛ مکانی برای پذیرایی از مهمانان و به نمایش گذاشتن زیبایی ها و فرهنگ لنجان و مردمش. پریوش با شور و اشتیاق از این رویا برای بهمن می گوید تا آنکه این آرزو، به رویای مشترک هر دو تبدیل می شود. آنها برای تحقق این هدف بزرگ، بخش زیادی از دارایی هایشان در تهران را می فروشند و با امید فراوان راهی لنجان می شوند. خواننده در این بخش، با خوش بینی و آرزوهای بزرگ این زوج همراه می شود و خود را در حال تصور یک زندگی آرام و دلنشین در دل طبیعت می یابد.

موانع و پیچ و خم های بوروکراتیک

اما این رویای شیرین، دیری نمی پاید که با دیوارهای بلند و سرسخت واقعیت برخورد می کند. پریوش و بهمن برای کسب مجوزهای لازم برای اقامتگاه بوم گردی خود، باید با بروکراسی محلی دست و پنجه نرم کنند. دهداری لنجان، به مثابه یک هزارتوی بی پایان، با کاغذبازی های پیچیده و بهانه های واهی، آنها را به ستوه می آورد. از آقای سعادت، معاون مرموز و دغل کار دهدار که همه کاره است تا شاهرخ بیگ، شخصیتی عجیب و متوهم که خود را اسکندر کبیر می داند و مزاحمت هایی برایشان ایجاد می کند، هر کدام به نوعی سنگ اندازی می کنند. آنها هر بار با دوز و کلکی جدید، این زوج را به عقب می رانند تا شاید خسته شوند و قید رویایشان را بزنند. رمان به زیبایی این فرسایش روحی و مالی را توصیف می کند و خواننده را در ناامیدی پریوش و بهمن شریک می سازد. این موانع، صرفاً مشکلات شخصی نیستند، بلکه نمادی از نقدی تند بر سیستم اداری ناکارآمد و فسادآلود هستند که می تواند آرزوهای فردی را به نابودی بکشاند.

«در این یک سال، در آمدورفت هایش برای اخذ مجوز، متوجه شده بود که در لنجان اگر بخواهی آب بخوری باید از دهداری اجازه بگیری، چون لنجان روستای نمونه ی کشوری است و اموراتش به شیوه ی خاصی رفع ورجوع می شود.»

گره گشایی و اوج داستان: ناپدید شدن بهمن

پس از روزها و ماه ها دست وپنجه نرم کردن با این مشکلات بی پایان، پریوش خسته می شود و به تهران بازمی گردد. اما بهمن، با رگ و ریشه های خان زادگی اش، پافشاری می کند که تا مجوز بوم گردی شان را نگیرد، لنجان را ترک نخواهد کرد. این پافشاری، اوج داستان را رقم می زند. چند روزی از بهمن خبری نمی شود. او در لنجان ناپدید شده است. پریوش که اطمینان دارد بلایی بر سر همسرش آمده، سراسیمه به لنجان بازمی گردد تا بهمن را پیدا کند. اینجا رویای او به یک کابوس تمام عیار تبدیل می شود. او، پریوشِ بر و رو دار کرمانی که برای زندگی آرام به لنجان آمده بود، حالا باید وجب به وجب این روستای مرموز را برای یافتن همسرش زیر پا بگذارد. آیا آن مردک متوهم (شاهرخ بیگ) بلایی سرش آورده؟ یا معاون مرموز دهدار، آقای سعادت؟ پریوش می داند که تا حقیقت را کشف نکند، کابوس لنجان برای او و بهمن پایانی نخواهد داشت. این بخش، خواننده را با حسی از تعلیق و بی قراری همراه می سازد و او را مشتاق می کند تا راز ناپدید شدن بهمن و سرنوشت این رویای بی پایان را کشف کند.

تحلیل شخصیت ها: آینه هایی از انسان معاصر در بلقیس سلیمانی

شخصیت های رمان «بی پایانی» نه صرفاً کاراکترهای داستانی، بلکه آینه هایی هستند که جنبه های مختلف انسان معاصر و جامعه ای پیچیده را بازتاب می دهند. بلقیس سلیمانی با ظرافت خاصی به خلق این شخصیت ها پرداخته است.

پریوش: نماد مقاومت، امید و سرخوردگی

پریوش، معلم بازنشسته و همسر بهمن، نماد امید و اراده است. او کسی است که رویای اقامتگاه بوم گردی را در ذهن می پروراند و با تمام توان برای تحقق آن می کوشد. در ابتدا، شخصیتی مصمم و با اراده به نظر می رسد، زنی که از مواجهه با چالش ها ترسی ندارد. اما با پیشروی داستان و برخورد با موانع بی شمار بوروکراتیک و فسادآلود، رفته رفته خسته می شود. او از یک زن امیدوار و فعال، به جستجوگری تنها و سرخورده تبدیل می گردد که دیگر نه برای تحقق رویا، بلکه برای یافتن عزیزش می جنگد. این تحول، عمق روان شناختی پریوش را نشان می دهد و خواننده می تواند با او همذات پنداری کند؛ زیرا او نماینده بسیاری از افرادی است که آرزوهایشان در برخورد با دیوارهای نامرئی جامعه دچار شکست می شود.

بهمن: ریشه ها، هویت خان زاده و استقامت

بهمن، مهندس بازنشسته، از تبار خان ها و بیگ های لنجان است. این ریشه های خان زادگی، نه تنها او را به لنجان و کوشک موروثی اش پیوند می دهد، بلکه بر شخصیت او نیز تأثیری عمیق گذاشته است. با وجود آنکه او در ابتدا تمایلی به لقب خان ندارد و ظاهراً از مدرنیته استقبال می کند، اما در مواجهه با چالش ها، رگ و ریشه هایش بروز می کند. او بر دستیابی به هدفش، حتی پس از ناامیدی پریوش، پافشاری می کند. استقامت و گاهی سرسختی بهمن، نشانه ای از پیوند ناگسستنی او با گذشته و هویت خانوادگی اش است. ناپدید شدن او نه تنها گره اصلی داستان را می سازد، بلکه معمایی پیرامون هویت و سرنوشت او را نیز پیش می کشد.

لنجان: روستایی با شخصیتی مستقل و مرموز

لنجان در «بی پایانی» فراتر از یک مکان جغرافیایی است؛ این روستا خود به یک شخصیت مستقل و فعال در داستان تبدیل می شود. لنجان با سنت های کهن، رازآلودگی هایش و بوروکراسی فسادآلودش، نه تنها بستر اتفاقات، بلکه عاملی تأثیرگذار بر سرنوشت شخصیت هاست. خواننده احساس می کند که لنجان یک نیروی زنده و قدرتمند است که قوانین و آداب و رسوم خاص خود را دارد و با هر تازه واردی که بخواهد نظم آن را به هم بزند، درگیر می شود. این روستا، ترکیبی از زیبایی های بومی و فساد پنهان است که رویاها را می بلعد و به کابوس تبدیل می کند. تأکید بر نقش سنت و الزامات اقلیمی و اینکه چگونه جسارت، عصیان گری و استواری مردم آن عمیقاً با روح شهر درآمیخته است، در این رمان به خوبی مشهود است.

شخصیت های فرعی: نمادهای قدرت و بی عدالتی

شخصیت های فرعی در «بی پایانی»، اگرچه در حاشیه قرار دارند، اما نقش نمادین مهمی ایفا می کنند. آقای سعادت، معاون دهدار که خود را همه کاره می داند، نمادی از بوروکراسی فاسد و قدرت طلبی است. او با پنهان کاری ها و سنگ اندازی هایش، تجسم مانع نامرئی است که رویای پریوش و بهمن را به شکست می کشاند. شاهرخ بیگ نیز با توهمات و رفتارهای عجیبش، عنصری از رازآلودگی و عدم قطعیت را به داستان می افزاید. او نه تنها یک مانع بیرونی، بلکه بازتابی از درهم تنیدگی واقعیت و وهم در لنجان است. این شخصیت ها، در کنار دیگر اهالی روستا، فضایی پر از ابهام و تهدید را خلق می کنند که داستان را به سمت یک معمای پیچیده سوق می دهد.

مضامین کلیدی: لایه های پنهان رمان بی پایانی

«بی پایانی» فراتر از یک داستان ساده، اثری است که لایه هایی عمیق از مضامین اجتماعی، روان شناختی و فرهنگی را در خود جای داده است. بلقیس سلیمانی با هنرمندی تمام، این مضامین را در بستر روایتی پرکشش ارائه می دهد.

نقد بوروکراسی و سرخوردگی اجتماعی

یکی از برجسته ترین مضامین در رمان «بی پایانی»، نقد تند و بی پرده بوروکراسی و سرخوردگی اجتماعی ناشی از آن است. رویای پریوش و بهمن برای تأسیس یک اقامتگاه بوم گردی، به طور سیستماتیک توسط ساختارهای اداری ناکارآمد، کاغذبازی های بی پایان و فساد پنهان تضعیف می شود. دهداری لنجان، با شخصیتی چون آقای سعادت، به یک مانع غیرقابل عبور تبدیل می گردد که هرگونه ابتکار و رویای مثبت را خفه می کند. این روایت، فراتر از یک بدشانسی شخصی، به تمثیلی قدرتمند برای چالش های فراگیر در جامعه ای عمل می کند که با ناکارآمدی، فساد و ساختارهای قدرت محلی تثبیت شده دست وپنجه نرم می کند. بسیاری از خوانندگان در این بخش، یادآور تراژدی های فردی در داستان های فرانتس کافکا، به ویژه رمان «قصر»، می شوند که در آن نیز تقلاهای بی حاصل انسان در برابر سیستم بوروکراتیک به تصویر کشیده می شود. این شکست یک سرمایه گذاری به ظاهر مطمئن، نقدی گسترده تر بر جامعه امروز ماست؛ جامعه ای که در آن، آرزوهای فردی غالباً توسط یک محیط اداری سخت گیرانه، اغلب غیرمنطقی و غیرپاسخگو خفه می شوند. این امر نقد اجتماعی کتاب را عمیق تر می کند و یک تراژدی شخصی را به بازتابی از سرخوردگی گسترده اجتماعی و مبارزه برای عاملیت در برابر نهادی طاقت فرسا تبدیل می نماید.

تقابل سنت و مدرنیته

«بی پایانی» به شکلی ماهرانه، تقابل میان سنت های ریشه دار و ایده آل های مدرن را به تصویر می کشد. پریوش و بهمن، با ایده های شهری و مدرن خود (اقامتگاه بوم گردی، کارایی، خودمختاری فردی) وارد روستایی می شوند که غرق در سنت های کهن، رازآلودگی و ساختارهای قدرت محلی است. لنجان با کوشک های تاریخی و هویت خان زادگی بهمن، نمادی از نفوذ پایدار ساختارهای قدرت منسوخ است. این رویارویی، اصطکاک فرهنگی، اجتماعی و عملی قابل توجهی را ایجاد می کند. داستان به طور مؤثری دشواری های توسعه، تغییر اجتماعی و ادغام فرهنگی را در کشوری بررسی می کند که در آن ارزش های سنتی و آرزوهای معاصر اغلب به طور ناآرامی با هم همزیستی دارند. تعارض میان رویکرد عمل گرایانه و مدرن پری و روش های تثبیت شده لنجان به محوریت اصلی کتاب تبدیل می شود و هزینه های روان شناختی و عملی چنین برخوردهای فرهنگی و دشواری پر کردن این شکاف ها را آشکار می سازد.

هویت و ریشه ها

جستجوی پریوش و بهمن برای یافتن آرامش و هویت در زادگاه و ریشه های خانوادگی، یکی دیگر از مضامین کلیدی رمان است. بهمن که از تبار خان های لنجان است، در تلاش برای احیای کوشک پدری و بازگشت به ریشه های خود، هویتش را بازتعریف می کند. پریوش نیز در این سفر، نه تنها به دنبال یافتن همسرش است، بلکه در عمق وجود خود، به دنبال درکی عمیق تر از خود و جایگاهش در این جهان پیچیده می گردد. رمان نشان می دهد که ریشه ها و گذشته، حتی اگر به ظاهر فراموش شده باشند، نقشی حیاتی در شکل گیری هویت و سرنوشت افراد ایفا می کنند.

رویا در برابر واقعیت

تم مرکزی «بی پایانی»، تبدیل یک رویای شیرین به کابوسی پر از چالش و ناامنی است. رویای یک زندگی آرام و سودمند پس از بازنشستگی، در مواجهه با واقعیت های تلخ و غیرمنتظره جامعه، به تدریج رنگ می بازد. این موضوع، بازتابی از ناامیدی ها و سرخوردگی هایی است که بسیاری از افراد در مسیر تحقق آرزوهایشان تجربه می کنند. رمان به خوبی نشان می دهد که چگونه ایده آل ها می توانند در برخورد با سیستم های دست وپاگیر و فسادآلود، به سادگی در هم بشکنند و جای خود را به یأس و مبارزه ای بی پایان دهند.

عاملیت فردی و مبارزه با سیستم

«بی پایانی» به نمایش مبارزه بی وقفه یک زوج برای حفظ آرزوهایشان در برابر نیروهای بیرونی و نهادهای قدرتمند می پردازد. پریوش و بهمن با تمام وجود می کوشند تا در برابر فشارها و موانع بوروکراتیک مقاومت کنند. این مبارزه، اگرچه در نهایت به ناپدید شدن بهمن و فروپاشی رویا منجر می شود، اما نمایشگر پافشاری انسان بر حفظ عاملیت و اراده خود در برابر سیستم هایی است که می خواهند او را خفه کنند. رمان، پرسشی عمیق را مطرح می کند: تا کجا می توان در برابر نیروهای خارج از کنترل مقاومت کرد؟ و چه زمانی باید دست از مبارزه کشید یا مسیر دیگری را در پیش گرفت؟

عنصر معمایی و رازآلود

بلقیس سلیمانی در «بی پایانی» به شکلی هنرمندانه، عنصر معمایی و رازآلود را به داستان پیوند می زند. ناپدید شدن بهمن، نه تنها یک اتفاق ساده، بلکه شروع یک جستجوی پر از ابهام و کشف رازهای پنهان لنجان است. این عنصر معمایی، به عمق داستان و مضامین آن می افزاید و خواننده را تا پایان با تعلیق همراه می سازد. رازهای لنجان، از هویت مبهم دهدار گرفته تا رفتارهای عجیب شاهرخ بیگ و گذشته مرموز کوشک، همه در هم تنیده شده و به یک معمای بزرگ تبدیل می شوند که پریوش باید آن را حل کند. این لایه معمایی، جذابیت رمان را دوچندان کرده و خواننده را وادار به کشف حقیقت در کنار شخصیت اصلی می کند.

پابرهنه قدم در کوچه می گذارد. بعد آهسته خم می شود کفش هایش را می پوشد. همان کتانی هایی که قرار بود با آنها وزن کم کند، با آنها جوان بماند و همراه بهمن جاده مال رو بین لنجان و مارون را صبح زود بروند و برگردند… نرسیده به کوشک، ناگهان زمین و آسمان و سر و رگ هایش پر می شوند از قدقداس بوقلمون های کوشک و بقیه لنجان. بعد سگ ها شروع می کنند و بعد خرها و گاوها و بعد شغال ها و آخر سر خروس ها. حتی زوزه گرگ ها هم قاتی می شود با چیزهای دیگر. چیزی که نمی شنود صدای آدمیزاد است که آن را هم، بعد از آن که لته سنگین در هزارساله کوشکِ بیگ ها را به داخل هل می دهد، می شنود. به به، سرکار خانم…

جایگاه بی پایانی در کارنامه بلقیس سلیمانی و استقبال از آن

رمان «بی پایانی» نشانه ای مهم در مسیر ادبی بلقیس سلیمانی محسوب می شود. این اثر، نمایانگر تلاشی قابل توجه برای گسترش مرزهای مضمونی و سبکی اوست. سلیمانی در این رمان، به شکلی خلاقانه، عنصر پلیسی-معمایی را با روایت های اقلیم گرایانه و اجتماعی-تاریخی خاص خود ادغام می کند. این رویکرد، تحولی نوگرا در کارنامه او به شمار می رود و تمایل نویسنده را به کاوش مسیرهای جدید داستان گویی نشان می دهد.

با وجود بازخوردهای متفاوت منتقدان، «بی پایانی» با استواری به کار حیاتی خود در نمایش تجربیات چندوجهی زنان و ارائه نقدی تأثیرگذار بر واقعیت های اجتماعی و سیاسی، از طریق لنز کشمکش های فردی و هویت های اقلیمی ریشه دار، ادامه می دهد. این رمان، بلقیس سلیمانی را به عنوان صدایی برجسته و جسور در ادبیات معاصر ایران تثبیت می کند؛ نویسنده ای که نه تنها مایل به تجربه گرایی در کار خود است، بلکه به طور مداوم از استعدادهای هنری خود برای اظهار نظر در مورد مسائل اجتماعی استفاده می کند، حتی زمانی که چنین کاوش هایی انتظارات روایی متعارف را به چالش می کشند و به واکنش های دو قطبی خوانندگان منجر می شوند. موفقیت تجاری قابل توجه رمان، با وجود برخی ابهامات انتقادی، بیش از پیش بر جذابیت پایدار او و علاقه مستمر عموم به کاوش های روشنگرانه و اغلب بی پرده او از زندگی ایرانی تأکید می کند. این رمان، جایگاه او را به عنوان یکی از نویسندگان پیشرو در طرح دغدغه های معاصر و اجتماعی تثبیت کرده است.

چرا باید کتاب بی پایانی را بخوانیم؟

خواندن رمان «بی پایانی» تجربه ای است که می تواند به دلایل گوناگون برای هر خواننده ای ارزشمند باشد. این کتاب نه تنها یک داستان پرکشش و معمایی را ارائه می دهد، بلکه خواننده را به تأملی عمیق در باب مسائل جامعه و وجود انسانی وامی دارد. دلایل متعددی برای توصیه به مطالعه کامل این رمان وجود دارد:

• غنای مضمونی: رمان، لایه های متعددی از نقد بوروکراسی، تقابل سنت و مدرنیته، جستجوی هویت و مرز میان رویا و واقعیت را در بر می گیرد. این مضامین، عمق فکری به داستان می بخشند و آن را به اثری قابل بحث و تأمل تبدیل می کنند.
• داستان پردازی قوی و تعلیق آفرین: بلقیس سلیمانی با مهارت، روایتی را خلق می کند که از همان ابتدا خواننده را درگیر می کند و با عنصر معمایی خود، تا پایان او را درگیر نگه می دارد. ناپدید شدن بهمن و جستجوی پریوش، تعلیق داستان را به اوج می رساند و عطش خواننده را برای کشف حقیقت افزایش می دهد.
• شخصیت های ملموس و قابل همذات پنداری: پریوش و بهمن، نه صرفاً کاراکترهای داستانی، بلکه انسان هایی هستند با آرزوها، سرخوردگی ها و مبارزات درونی که هر خواننده ای می تواند در جنبه هایی از وجود آنها، خود را ببیند. تحول پریوش از امید تا خستگی، به خوبی تصویر شده است.
• نقد اجتماعی تأثیرگذار: رمان «بی پایانی»، نقدی صریح و بی پرده بر ساختارهای اداری ناکارآمد و فساد پنهان در جامعه است. این نقد، از طریق تجربه تلخ شخصیت ها، به شکلی قدرتمند به مخاطب منتقل می شود و او را به تفکر درباره مشکلات فراگیر اجتماعی وامی دارد.
• سبک روایی جذاب و توصیفی: لحن «بی پایانی»، با وجود ماهیت تحلیلی آن، همواره زنده، توصیفی و الهام بخش است. خواننده احساس می کند که خود نیز در حال تجربه داستان است و می تواند با پریوش در کوچه پس کوچه های لنجان همراه شود. استفاده از اصطلاحات بومی و فضاسازی های اقلیمی، به جذابیت این تجربه می افزاید.

تجربه کامل رمان «بی پایانی»، فرصتی است برای غرق شدن در دنیایی که بلقیس سلیمانی با کلمات خود خلق کرده است؛ دنیایی که نه تنها ذهن را به چالش می کشد، بلکه احساسات را نیز درگیر می کند و خاطراتی ماندگار از رویارویی انسان با سرنوشت را به ارمغان می آورد. خواندن این کتاب، دعوت به تجربه ای است که شما را تا آخرین صفحه در کنار پریوش نگه می دارد، در حالی که او قدم به قدم در هزارتوی لنجان پیش می رود تا پایان بی پایانی اش را بیابد.

نتیجه گیری

رمان «بی پایانی» اثری عمیق و پرمایه از بلقیس سلیمانی است که خواننده را به سفری نفس گیر از رویایی شیرین تا مواجهه ای تلخ با واقعیت می برد. این رمان، با محوریت داستان پریوش و بهمن، نه تنها یک پیرنگ داستانی جذاب و معمایی را دنبال می کند، بلکه به شکلی قدرتمند به نقد بوروکراسی، تقابل سنت و مدرنیته، و مبارزه بی پایان فرد با سیستم می پردازد. سلیمانی با خلق شخصیت هایی ملموس و فضاسازی های اقلیمی دقیق، جهانی را می آفریند که خواننده می تواند به طور کامل در آن غرق شود و با دغدغه های شخصیت ها همذات پنداری کند. «بی پایانی»، نمادی از سرخوردگی های اجتماعی و نمایشگر عاملیت انسان در برابر چالش های گاه طاقت فرساست. این کتاب، جایگاه بلقیس سلیمانی را به عنوان صدایی جسور و نوگرا در ادبیات معاصر ایران تثبیت می کند؛ نویسنده ای که از طرح مسائل چالش برانگیز و تلفیق ژانرها ابایی ندارد. مطالعه این رمان، بیش از آنکه صرفاً یک لذت ادبی باشد، دعوت به تأملی است بر آرزوهای انسانی و محدودیت های بیرونی که می توانند رویاها را به کابوس های بی پایان بدل کنند.