آیا طلا جز مهریه حساب میشود؟

در نظام حقوقی ایران،

طلاهایی که در طول زندگی مشترک یا به عنوان هدیه به زن داده می شوند، عموماً جزو مهریه محسوب نمی شوند و مالکیت آن ها به زن تعلق دارد. مهریه تنها زمانی شامل طلا می شود که به صراحت در سند ازدواج به عنوان مهریه قید شده باشد. این موضوع برای بسیاری از زوجین، به ویژه در زمان بروز اختلافات خانوادگی، ابهامات فراوانی ایجاد می کند.

تصور کنید سال ها از آغاز زندگی مشترکتان می گذرد و همسرتان در مناسبت های گوناگون، قطعات مختلفی از طلا را به شما هدیه داده است. یک سرویس طلای زیبا برای سالگرد ازدواج، دستبندی ظریف برای جشن تولد و چندین قطعه دیگر. حالا در میانه راه، ممکن است چالش هایی پیش بیاید و ذهن با سوالات حقوقی درباره سرنوشت این طلاها درگیر شود. آیا این طلاها بخشی از مهریه محسوب می شوند یا دارایی شخصی و مستقل زن هستند؟ این پرسش، دغدغه ای رایج و حیاتی برای بسیاری از زوجین است که نگران حقوق مالی خود در طول زندگی مشترک یا در صورت جدایی هستند. این مقاله به عنوان یک راهنمای جامع و مستند بر قوانین مدنی ایران، به تحلیل و بررسی تمام ابعاد حقوقی این موضوع می پردازد و به شفاف سازی وضعیت طلاهای هدیه و تفاوت آن ها با مهریه کمک می کند. هدف اصلی، ارائه اطلاعات دقیق و کاربردی است تا خوانندگان به درک کاملی از حقوق خود در این زمینه دست یابند.

ملاک اصلی تشخیص: سند ازدواج

برای پاسخ به این سوال کلیدی که آیا طلا جزو مهریه حساب می شود یا خیر، تنها یک منبع معتبر و قاطع وجود دارد: سند ازدواج. این سند رسمی، مبیّن تمام شروط و تعهدات مالی زوجین از جمله مهریه است. هر آنچه خارج از سند ازدواج باشد، از نظر حقوقی عنوان مهریه را نخواهد داشت، مگر در موارد بسیار خاص که با توافق کتبی و مشخص صورت گرفته باشد.

ماده ۱۰۸۲ قانون مدنی به صراحت بیان می دارد: به مجرد عقد، زن مالک مهر می شود و می تواند هر نوع تصرفی که بخواهد در آن بنماید. این ماده قانونی، اساس مالکیت زن بر مهریه را بلافاصله پس از عقد نکاح تثبیت می کند. بنابراین، اگر طلا به عنوان مهریه در این سند مهم قید شده باشد، زن از لحظه عقد مالک آن شناخته می شود.

طلا به عنوان مهریه در سند ازدواج

زمانی که در متن عقدنامه، به صراحت و با جزئیات کامل، مقداری طلا به عنوان مهریه ذکر می شود، وضعیت حقوقی آن کاملاً روشن است. برای مثال، اگر در عقدنامه قید شود ۵۰ گرم طلای ۲۴ عیار یا یک سرویس طلای به ارزش X میلیون تومان یا ۱۰ سکه بهار آزادی به همراه یک نیم ست طلا، در این حالت، طلا به طور عیناً و بدون شک، بخشی از مهریه است.

در چنین شرایطی، زن (زوجه) حق دارد دقیقاً همان مقدار و نوع طلا یا ارزش نقدی آن را به عنوان مهریه خود از مرد (زوج) مطالبه کند. زوج نیز موظف به پرداخت و تحویل آن است. مطالبه این نوع مهریه نیز مانند سایر اقلام مهریه، از طریق مراجع قانونی (دادگاه خانواده یا اجرای ثبت) امکان پذیر است. نکته حائز اهمیت این است که حتی اگر طلا در زمان عقد به زن تحویل شده باشد، برای اینکه مرد از پرداخت آن مبرا شود، باید در سند ازدواج به صراحت قید شود که طلا تحویل و تسلیم شد. در غیر این صورت، حتی اگر عملاً طلا تحویل شده باشد، زن همچنان می تواند مطالبه آن را داشته باشد.

طلاهای هدیه (هِبه) در طول زندگی مشترک

وضعیت حقوقی طلاهایی که در طول زندگی مشترک به عنوان هدیه به زن داده می شوند، کاملاً متفاوت از مهریه است. این طلاها، اگر در عقدنامه به عنوان مهریه ذکر نشده باشند، هیچ گونه ارتباطی با مهریه ندارند و تحت عنوان حقوقی هِبه شناخته می شوند.

تعریف هبه در قانون مدنی

ماده ۷۹۵ قانون مدنی، هبه را این گونه تعریف می کند: هِبه عقدی است که به موجب آن یک نفر مالی را مجاناً به کس دیگری تملیک می کند؛ تملیک کننده واهب، طرف دیگر متهب، و مالی را که مورد هبه است عین موهوبه می گویند. به زبان ساده، هِبه یعنی بخشش رایگان یک مال به شخص دیگر. در این حالت، نیت اهداکننده، هدیه و تبرع است و انتظار دریافت عوض مادی ندارد (مگر اینکه هبه معوض باشد که در ادامه توضیح داده می شود).

مالکیت طلاهای هدیه

وقتی مردی به همسرش طلا هدیه می دهد (هِبه می کند)، مالکیت آن طلا فوراً و به طور کامل به زن منتقل می شود. از آن لحظه به بعد، زن مالک قطعی آن طلا به شمار می رود و می تواند هرگونه تصرفی در آن بنماید؛ اعم از فروش، بخشش به دیگری، یا استفاده شخصی. برای این اقدامات، زن نیازی به اجازه شوهر خود ندارد.

طلاهای هدیه از سوی خانواده زوج یا زوجه

نه تنها طلاهایی که شوهر به همسرش هدیه می دهد، بلکه طلاهایی که از سوی خانواده شوهر (به مناسبت هایی مانند بله برون، شب یلدا، عید نوروز، یا به عنوان عیدی) یا خانواده زن (به عنوان بخشی از جهیزیه طلایی یا هدیه شخصی) به زن داده می شود نیز، از نظر حقوقی در دسته هبه قرار می گیرند. این طلاها نیز، اگر در عقدنامه به صراحت به عنوان مهریه ثبت نشده باشند، ملک زن محسوب می شوند و او صاحب مطلق آن هاست.

طلاهایی که به عنوان هدیه در طول زندگی مشترک به زن داده می شوند، تحت عنوان هِبه شناخته شده و مالکیت آن ها بلافاصله و به طور کامل به زن منتقل می شود. این طلاها، مگر با توافق کتبی خاص، ارتباطی به مهریه ندارند.

آیا مرد می تواند طلاهای هدیه را پس بگیرد (رجوع از هبه)؟

در قانون مدنی ایران، عقد هبه یک عقد جایز است؛ به این معنی که واهب (هدیه دهنده) تحت شرایطی می تواند از هبه خود رجوع کرده و مال بخشیده شده را پس بگیرد. این عمل در اصطلاح حقوقی رجوع از هبه نامیده می شود و در ماده ۸۰۳ قانون مدنی به آن اشاره شده است. با این حال، رجوع از هبه همیشه ممکن نیست و شرایط بسیار خاصی دارد.

شرایط عدم امکان رجوع از هبه طلا

مرد در شرایط زیر نمی تواند طلایی را که به همسرش هدیه داده است، پس بگیرد:

• تلف یا مصرف شدن طلا: اگر طلا فروخته شده باشد، گم شده باشد، به سرقت رفته باشد، یا به هر دلیلی دیگر وجود خارجی نداشته باشد (مثلاً ذوب و تبدیل به طلای دیگر شده باشد)، امکان رجوع از هبه وجود ندارد. در این صورت، مرد نمی تواند قیمت طلا را نیز از زن مطالبه کند، مگر اینکه زن از قصد مرد برای رجوع آگاه بوده و عمداً طلا را از بین برده باشد.
• انتقال مالکیت طلا به دیگری: اگر زن، طلای هدیه گرفته را به شخص ثالثی فروخته، بخشیده یا به هر طریق دیگری مالکیت آن را به دیگری منتقل کرده باشد، مرد دیگر نمی تواند آن طلا را پس بگیرد. در اینجا نیز، مالکیت از زن خارج شده است.
• تغییر اساسی در طلا: اگر در خود طلا تغییر اساسی و جوهری ایجاد شده باشد، رجوع از هبه ممکن نیست. به عنوان مثال، اگر انگشتر هدیه داده شده به یک گردنبند تبدیل شده باشد، یا قطعات مختلف طلا ذوب شده و به شکل دیگری درآمده باشند.
• هبه معوض: اگر هبه در ازای دریافت یک عوض (مال یا انجام یک کار) بوده باشد و آن عوض نیز توسط واهب دریافت شده باشد، امکان رجوع از هبه وجود ندارد. به عنوان مثال، اگر مرد طلا را به این شرط به زن داده باشد که زن کار خاصی را انجام دهد و زن آن کار را انجام داده باشد.

  نکته ای که در مورد هبه معوض در روابط زوجین اهمیت دارد، این است که برخی از آراء قضایی و حقوقدانان، نفس ازدواج و بقای زندگی مشترک را به عنوان یک عوض غیرمادی تلقی می کنند. بر اساس این دیدگاه، هدایایی که در طول زندگی مشترک و به قصد تحکیم بنیان خانواده داده می شوند، به نوعی هبه معوض تلقی شده و رجوع از آن ها جایز نیست. این تفسیر اگرچه همیشه قطعی نیست، اما در عمل قضایی می تواند به نفع زوجه باشد.

• هبه به قصد قربت: اگر مرد طلا را با نیت خیر و بدون انتظار عوض، صرفاً برای رضایت خداوند بخشیده باشد (به قصد قربت)، رجوع از چنین هبه ای نیز جایز نیست. البته اثبات نیت قربت در دادگاه بسیار دشوار است.

در صورتی که مردی قصد رجوع از هبه را داشته باشد، بار اثبات این موضوع که هیچ یک از شرایط فوق وجود ندارد و عین طلا، بدون تغییر و در مالکیت زن موجود است، بر عهده اوست. این اثبات در عمل بسیار دشوار و پیچیده است و اغلب دادگاه ها به سادگی دعوای استرداد طلا از سوی زوج را نمی پذیرند.

تکلیف مالکیت طلاها پس از طلاق

یکی از دغدغه های اصلی در زمان طلاق، وضعیت مالکیت طلاهایی است که در طول زندگی مشترک به زن هدیه داده شده است. قاعده اصلی و کلی این است که طلاهای هدیه (هِبه) که به ملکیت زن درآمده اند، حتی پس از طلاق نیز متعلق به زن باقی می مانند و او مالک قانونی آن هاست. طلاق به خودی خود تأثیری بر مالکیت طلاهای هدیه ندارد.

ادعای امانت بودن طلا از سوی زوج

گاهی اوقات، مرد در دادگاه ادعا می کند که طلاها را به همسرش هدیه نداده، بلکه آن ها را به صورت امانت در اختیار زن قرار داده است تا صرفاً برای استفاده موقت (مثلاً در مهمانی ها) از آن ها استفاده کند و زن امین او بوده است. در چنین شرایطی، مرد مدعی است که زن حق فروش یا تصرف مالکانه در طلاها را نداشته است.

اما اثبات این ادعا برای مرد بسیار دشوار است و بار اثبات آن کاملاً بر دوش زوج است. دادگاه به سادگی ادعای امانت بودن را نمی پذیرد؛ زیرا عرف جامعه و رویه قضایی، هدایای بین زوجین را به عنوان هبه و تملیک تلقی می کند. صرفاً نگهداری فاکتور خرید طلا به نام مرد، به تنهایی دلیل بر امانت بودن نیست، بلکه صرفاً نشان می دهد چه کسی پول آن را پرداخت کرده است. برای اثبات امانت بودن، مرد باید دلایل محکم تری مانند:

• قرارداد کتبی امانت که به امضای هر دو طرف رسیده باشد.
• شهادت شهود موثق که صراحتاً بر نیت امانت بودن طلا شهادت دهند.
• پیام ها، ایمیل ها یا مکاتبات دیگری که به وضوح نیت امانت را نشان دهند.

را به دادگاه ارائه دهد. در غیاب چنین مدارکی، ادعای امانت بودن طلا معمولاً در دادگاه با موفقیت همراه نخواهد بود و طلاها همچنان ملک زن محسوب می شوند.

آیا طلاهای هدیه می توانند جایگزین یا بخشی از مهریه محسوب شوند؟

پاسخ صریح و قاطع به این سوال خیر است. طلاهایی که در طول زندگی مشترک به عنوان هدیه به زن داده می شوند، به هیچ عنوان نمی توانند جایگزین مهریه تعیین شده در عقدنامه شوند یا به عنوان بخشی از آن محاسبه گردند، مگر اینکه توافق کتبی و صریحی بین زوجین در این خصوص وجود داشته باشد.

اهمیت سند کتبی در این زمینه بسیار بالاست. فرض قانون بر این است که مهریه یک تعهد مالی مستقل و مشخص است که در سند ازدواج قید می شود و هدایا، محبت های جداگانه ای هستند که هیچ ارتباطی به مهریه ندارند. اگر زوجین در طول زندگی مشترک با یکدیگر توافق کنند که مثلاً فلان قطعه طلا به ارزش X تومان، بابت بخشی از مهریه به زن تحویل شده است و این توافق به صورت کتبی و با امضای هر دو طرف مستند شود، در این صورت می توان آن طلا را جزو مهریه یا بابت پرداخت آن محسوب کرد. بدون وجود چنین سند کتبی، مرد نمی تواند به صورت یک طرفه ادعا کند که طلاهای هدیه داده شده، بابت مهریه بوده است و همچنان موظف به پرداخت کامل مهریه تعیین شده در عقدنامه خواهد بود.

آیا فروش طلا توسط زن جرم است؟

یکی از سوالات رایج در زمینه طلا و حقوق زوجین این است که آیا زن برای فروش طلاهای خود به اجازه شوهرش نیاز دارد و آیا فروش آن می تواند جرم محسوب شود؟ پاسخ به این سوال بستگی به نوع مالکیت و ماهیت حقوقی طلا دارد:

۱. اگر طلا متعلق به زن باشد (هِبه):

همانطور که قبلاً توضیح داده شد، اگر طلا به عنوان هدیه از سوی شوهر یا خانواده او به زن داده شده باشد، یا زن آن را با مال شخصی خود خریداری کرده باشد، زن مالک مطلق آن طلا است. در این حالت، او حق تصرف کامل و فروش طلا را دارد و برای این کار به اجازه شوهر یا هیچ شخص دیگری نیازی ندارد. فروش این طلاها هیچ گونه عواقب حقوقی یا کیفری برای زن در پی نخواهد داشت. این حق تصرف، یکی از آثار اصلی مالکیت است که به زن اجازه می دهد هرگونه دخل و تصرفی در اموال خود داشته باشد.

۲. اگر طلا امانت باشد (در صورت اثبات):

در صورتی که مرد بتواند در دادگاه ثابت کند که طلا را به همسرش هدیه نداده، بلکه آن را به صورت امانت در اختیار او قرار داده تا فقط برای استفاده موقت از آن بهره ببرد، در این حالت وضعیت متفاوت است. اگر زن، طلای امانت را بدون اجازه صاحب آن (مرد) بفروشد، این عمل می تواند مصداق خیانت در امانت باشد. ماده ۶۷۴ قانون مجازات اسلامی، خیانت در امانت را جرم دانسته و برای آن مجازات تعیین کرده است. با این حال، همانطور که پیشتر اشاره شد، اثبات امانت بودن طلا برای مرد بسیار دشوار است و نیاز به مدارک و دلایل محکمی دارد. صرف ادعا یا فاکتور خرید به نام مرد، معمولاً برای اثبات خیانت در امانت کافی نیست.

۳. اگر طلا سرقتی باشد (در موارد بسیار نادر):

در حالت بسیار نادر و خاص، اگر زن طلایی را که متعلق به شوهر است و هیچ حقی نسبت به آن ندارد (مثلاً طلای خانوادگی مرد که به او به ارث رسیده و زن امین آن نبوده) بدون اجازه از خانه بردارد و بفروشد، این عمل می تواند مصداق سرقت باشد. ماده ۶۵۱ تا ۶۶۷ قانون مجازات اسلامی به جرم سرقت و مجازات های آن می پردازد. البته باید توجه داشت که اثبات چنین جرائمی در روابط زوجین، به دلیل ماهیت خاص زندگی مشترک و روابط عاطفی، با حساسیت و سخت گیری فراوانی در دادگاه ها بررسی می شود و دادگاه ها عموماً در چنین پرونده هایی به دنبال شواهد بسیار قوی و مستدل هستند.

در مجموع، می توان گفت که در اغلب موارد، فروش طلا توسط زن که مالک قانونی آن است، هیچ گونه جرم یا عواقب حقوقی ندارد. تنها در صورتی که طلا به اثبات برسد که امانت بوده و یا از طریق سرقت به دست آمده، این اقدامات می تواند تبعات قانونی برای زن به همراه داشته باشد.

زن مالک مطلق طلاهای هدیه و شخصی خود است و برای فروش آن ها به اجازه شوهر نیازی ندارد. تنها در صورت اثبات امانت بودن یا سرقتی بودن طلا، فروش آن می تواند تبعات حقوقی و کیفری داشته باشد.

نکات مهم و توصیه های حقوقی برای زوجین

درک صحیح از وضعیت حقوقی طلا در روابط زوجین می تواند از بروز بسیاری از اختلافات و سوءتفاهمات در آینده جلوگیری کند. در ادامه، به برخی نکات مهم و توصیه های حقوقی برای زوجین اشاره می شود:

1. ثبت دقیق در سند ازدواج: هرگونه توافق بر سر مهریه، از جمله تعیین طلا (نوع، وزن، عیار) به عنوان مهریه یا بخشی از آن، باید به صراحت و با جزئیات کامل در سند ازدواج قید شود. این سند، قوی ترین دلیل اثبات مهریه است.
2. مستندسازی هدایا و امانات: اگر زوجین قصد دارند برخی از طلاها را به عنوان امانت به یکدیگر بسپارند یا در مورد جایگزینی هدایا به جای مهریه توافقی انجام دهند، اکیداً توصیه می شود که این نیت و توافق به صورت کتبی و با امضای هر دو طرف مستند شود. این سند کتبی، در صورت بروز اختلاف، می تواند راهگشا باشد.
3. نگهداری فاکتور خرید طلا:
   • توسط زوجه: بهتر است زن، فاکتور خرید طلاهایی را که خودش خریداری کرده یا به عنوان هدیه دریافت کرده است (به ویژه اگر فاکتور به نام شوهر باشد اما نیت هدیه بوده)، نزد خود نگهداری کند. این فاکتورها، اگرچه به تنهایی اثبات مالکیت قطعی نیستند، اما می توانند به عنوان قرینه در کنار سایر شواهد مورد استناد قرار گیرند.
   • توسط زوج: اگر مردی طلایی را به همسرش داده و نیتش صرفاً امانت بوده است، باید علاوه بر فاکتور خرید، قرارداد یا توافق کتبی امانت را نیز تنظیم و نگهداری کند تا در آینده بتواند ادعای خود را اثبات کند.
4. مشاوره حقوقی تخصصی: با توجه به پیچیدگی های مسائل حقوق خانواده و تفاوت های جزئی در هر پرونده، توصیه می شود که زوجین در هر مرحله از زندگی مشترک یا در صورت بروز اختلافات، حتماً با یک وکیل متخصص در مسائل خانواده مشورت کنند. مشاوره حقوقی می تواند به پیشگیری از مشکلات و اتخاذ تصمیمات صحیح و مطمئن کمک شایانی کند.

سوالات متداول

آیا طلای جهیزیه جزو مهریه است؟

خیر، طلاهایی که زن به عنوان جهیزیه به منزل شوهر می آورد یا خانواده پدری اش به او هدیه می دهند، جزو اموال شخصی زن محسوب می شوند و ارتباطی به مهریه ندارند، مگر اینکه به صراحت در سند ازدواج به عنوان مهریه قید شده باشند. حتی در صورت فاکتور به نام مرد یا خانواده او، اگر قصد هدیه یا بخشی از جهیزیه بوده باشد، ملک زن است.

تکلیف فاکتور طلا به نام همسر چیست؟ (اگر طلا هدیه است اما فاکتور به نام شوهر است، زن چگونه می تواند مالکیت خود را اثبات کند؟)

صرف اینکه فاکتور طلا به نام شوهر باشد، لزوماً به این معنی نیست که طلا ملک اوست. اگر طلا به عنوان هدیه به زن داده شده باشد، زن با شهادت شهود، اقرار مرد، یا حتی عرف رایج مبنی بر هدیه بودن طلاها در مناسبت های خاص، می تواند مالکیت خود را اثبات کند. فاکتور تنها نشان دهنده پرداخت کننده بها است، نه لزوماً مالک نهایی.

آیا می توان طلاهای زن را برای مهریه خودش توقیف کرد؟

خیر، این یک برداشت کاملاً نادرست است. مهریه، دینی است بر عهده مرد که باید به زن بپردازد. برای وصول مهریه، اموال مرد توقیف می شود، نه اموال شخصی زن. طلاهای متعلق به زن، دارایی های شخصی او هستند و نمی توان آن ها را بابت مهریه خودش توقیف کرد.

طلا به عنوان مهریه در سند ازدواج، چگونه مطالبه می شود؟

مطالبه طلاهایی که به عنوان مهریه در سند ازدواج قید شده اند، دقیقاً مانند مطالبه سکه یا هر مهریه دیگری است. زن می تواند از طریق دادگاه خانواده یا اجرای ثبت، تقاضای مطالبه و تحویل عین طلا یا معادل قیمت روز آن را داشته باشد. اگر طلا موجود نباشد، قیمت روز آن مبنای محاسبه قرار می گیرد و مرد ملزم به پرداخت آن است.

آیا طلاهای دوران نامزدی جزو مهریه حساب می شوند؟

خیر، طلاهایی که در دوران نامزدی به عنوان هدیه به زن داده می شوند، جزو مهریه محسوب نمی شوند. این طلاها نیز از مصادیق هبه هستند و مالکیت آن ها با زن است. با این حال، در برخی موارد، اگر نامزدی به هم بخورد و عقد صورت نگیرد، هدیه دهنده (در صورت بقای عین هدیه) می تواند آن را پس بگیرد، اما این قاعده پس از عقد نکاح و شروع زندگی مشترک به طور کامل تغییر می کند.

توقیف طلا برای مهریه (توضیح: توقیف اموال زوج برای مهریه امکان پذیر است، اما نه طلاهای هدیه داده شده به زن).

برای توقیف اموال جهت وصول مهریه، تنها اموال متعلق به زوج (مرد) قابل توقیف هستند. این اموال می تواند شامل خانه، ماشین، حساب های بانکی، حقوق (درصدی مشخص) و حتی طلاهای متعلق به خود مرد باشد. اما طلاهایی که به عنوان هدیه به زن داده شده و ملک زن محسوب می شوند، تحت هیچ شرایطی برای مهریه توقیف نمی شوند، زیرا آن ها جزو دارایی های شخصی زن هستند و نه بدهی مرد.

چه مواردی را می توان در عقدنامه به عنوان مهریه طلا قید کرد؟

در عقدنامه می توان هر نوع طلایی را به عنوان مهریه قید کرد، مشروط بر اینکه مشخص و معلوم باشد. مواردی مانند: وزن مشخصی از طلای خام (مثلاً ۵۰ گرم طلای ۱۸ عیار)، تعداد مشخصی سکه طلا (مثلاً سکه بهار آزادی)، یک سرویس طلای مشخص با ویژگی های خاص (وزن، عیار) یا حتی ترکیبی از این موارد. مهم این است که مهریه مجهول نباشد و امکان تعیین آن در زمان مطالبه وجود داشته باشد.

نتیجه گیری

همانطور که بررسی شد، مسئله اینکه آیا طلا جز مهریه حساب می شود یا خیر، از جنبه های حقوقی بسیار مهم و حیاتی است که می تواند بر سرنوشت مالی زوجین، به ویژه در زمان بروز اختلافات و جدایی، تأثیرگذار باشد. پاسخ قاطع و روشن این است که تنها طلاهایی جزو مهریه محسوب می شوند که به صراحت و با جزئیات کامل در سند رسمی ازدواج به عنوان مهریه قید شده باشند.

طلاهایی که در طول زندگی مشترک یا به مناسبت های مختلف (مانند تولد، سالگرد، اعیاد) به زن هدیه داده می شوند، در اغلب موارد تحت عنوان هِبه قرار می گیرند و مالکیت آن ها به طور کامل به زن منتقل می شود. این طلاها دارایی شخصی و مستقل زن محسوب می شوند و مرد حق رجوع از آن ها را در تمامی شرایط ندارد، مگر اینکه عین مال موجود باشد، تغییر اساسی در آن ایجاد نشده باشد و هبه معوض یا به قصد قربت نبوده باشد. اثبات امانت بودن طلا نیز بر عهده مرد است و بسیار دشوار است.

برای جلوگیری از هرگونه ابهام و اختلاف در آینده، توصیه می شود که زوجین با آگاهی کامل از حقوق و تکالیف خود، هرگونه توافق مالی، به ویژه در مورد مهریه و هدایا را به صورت صریح و کتبی مستند کنند و در صورت لزوم، حتماً از مشاوره یک وکیل متخصص در امور خانواده بهره مند شوند. این اقدامات می تواند به تضمین حقوق هر دو طرف و تحکیم بنیان خانواده کمک شایانی کند و مسیر را برای تصمیم گیری های آگاهانه هموار سازد.