مست عشق؛ مولانا جلال الدین بلخی یا حریم سلطان؟

آفتاب نیوز :

صالح دلدم (روزنامه نگار) در صفحه اینستاگرامی «ستاره سینما» نوشت: فیلم مست عشق را اگر بخواهیم از نظر تجاری مورد بررسی قرار دهیم، فیلمساز به هدف خود رسیده است و توانسته با یک مثلث عشقی که تخصص حسن فتحی است و از دکتر مصدق و کودتای بیست و هشت مرداد در سریال “شهرزاد” تا شمس و مولوی در “مست عشق”، این مثلت را پایه درام قرار دهد و با بهره گیری از هنرپیشگان ترک سریال های ماهواره ای در “مست عشق” فروش را تضمین کند. اما نمی توان فرهنگ و ادبیات ایرانی را وسیله ای برای رسیدن به هدف تجاری قرار داد.

درحالیکه ترک ها سالهاست درصدد مصادره مولانا به نام خود هستند، فیلمساز ایرانی هم در همین مسیر گام برداشته و به جای نشان دادن مولاناجلال الدین بلخی، بیشتر با روایت ترکیه ای از این شخصیت روبرو هستیم. فیلمی که برپایه کتاب ملت عشق نوشته الیف شافاک ساخته شده است تا اصل ماجرای مولانا و شمس تبریزی. الیف شافاک یک زردنویس ترک است که رمان پرفروش خود را با داستان سرایی اباطیل جلو برده است. حتی ملت عشق معنای خود را هم از دست داده است و ملت در حقیقت مذهب عشق است و معنای دیگری در اینجا می دهد. از رمان نویس تجارت پیشه ترک انتظاری نیست، اما فیلمساز ایرانی چطور؟

قصه “مست عشق” به جای واقعیت ماجرای مولانا و شمس، در حقیقت قصه یکی از حکمرانان ترک قدیمی است و ماجرای وسط کشیده شدن پای زن در قصه هم از آن نشات می گیرد و در حقیقت می خواهد شمس را مسیحی کند.

متاسفانه در ساخت این فیلم، فیلمساز از مطالعه و تحقیق و پژوهش بی بهره بوده است و یک فیلم زرد در پیروی از سریال های ترکیه ای ساخته است. اگر مطالعه ای در کار بود، می دانست که اصل، الهیات اسلامی است و عرفان اسلامی از آن نشات می گیرد. برپایه الهیات اسلامی خدا فراتر از عشق است و فطرت درونی است که ما می گوییم از رگ گردن به ما نزدیک تر است و درون انسان است. بهترین منبع برای رسیدن به این درک، کتاب “پله پله تا ملاقات خدا” نوشته عبدالحسین زرین کوب است. اما وقتی پژوهش و مطالعه ای صورت نگرفته، فیلمساز متوجه نمی شود که شمس یک لاقبا، با آنچه شهاب حسینی بازی کرده و می گوید، از زمین تا آسمان تفاوت می کند. بازیگر به اندازه خواسته و اندیشه کارگردان کار می کند و اینگونه پارسا پیروزفر و شهاب حسینی به درکی از مولانا و شمس نرسیده اند و بدترین بازی خود را ارایه داده اند.

روایت اشتباه و فلاش بک و فلاش فوروارد های متعدد و بی دلیل هم باعث شده به جای آنکه مخاطب شاهد تغییر و تحول پله ای مولانا و رابطه شمس و او شود، گمراه شود. نمونه اش چله نشینی مولانا و شمس که به آن پرداخت نشده و فقط در دیالوگ های دهان پرکن و سنگین آن هم از زبان یک درویش خلاصه شده است. آقای فتحی با مفاخر این سرزمین چنین نکن!